Nieuwe wetten voor transparantie mode-industrie Nieuws

Het gaat om de Consumer Empowerment Directive, de Substantiating GreenClaims verordening, en de Eco Design of Sustainable Product Regulation. Ondertussen zijn actieve EU-lidstaten, zoals Frankrijk, al bezig met het invoeren van verplichte transparantie-eisen. Laten we daar eens naar kijken.

In het begin ontstond de behoefte om materialen met minder schadelijke effecten op het milieu te identificeren, en organisaties als Textile Exchange ontwikkelden al halverwege de jaren 2000 manieren om dergelijke materialen te identificeren. Daarna kwam de Sustainable Apparel Coalition, met het duidelijke mandaat om de prestatiemeting te standaardiseren en de milieuprestaties aan de consumenten wereldwijd mee te delen.

Tegelijkertijd werkten sommige merken aan capsulecollecties om consumenten te helpen om hun 'groene(re)' producten te identificeren. Elk merk heeft echter zijn eigen definitie van wat ‘groen(er)’ betekent. Deze situatie heeft geleid tot de huidige chaos, aangezien consumenten worstelen om de boodschappen die hen worden aangereikt goed te begrijpen. Omdat de bezorgdheid in de sector bleef toenemen, besloten beleidsmakers, zowel in Brussel als in andere EU-hoofdsteden, dat het tijd was dat de overheid de kwestie aanpakte en een oplossing begon te ontwikkelen. Twee landen, Frankrijk en Duitsland, besloten vooruitgang te boeken en besloten elk hun eigen label te lanceren (The Green Button in Duitsland en het ADEME-label in Frankrijk). De eerste oplossing om het aantal keurmerken te verminderen was dus het creëren van nog meer keurmerken, die alleen in specifieke geografische gebieden geldig zijn.

Frankrijk boekt vooruitgang met een op de levenscyclusanalyse (LCA) gebaseerde aanpak, waarbij gebruik wordt gemaakt van algemene gegevens die beschikbaar zijn om de consumenten te informeren. Intussen willen sommige andere landen juist minder gebruikt maken van generieke gegevens. In sommige Noordse landen kan een bedrijf dat een door de Franse overheid gesteund label gebruikt, er bijvoorbeeld van worden beschuldigd dat het de consument misleidt. Wij bevinden ons dus in een situatie waarin wat voor een Franse consument als passende informatie wordt beschouwd, voor een Noor als misleidend wordt beschouwd. Wat een raadsel.

Terwijl deze ontwikkelingen zich op het niveau van de lidstaten afspeelden, probeert de EU momenteel om deze kwestie op te lossen door groene claims te reguleren om vergelijkbaarheid en betrouwbaarheid te waarborgen als onderdeel van haar actieplan voor een circulaire economie.

Na een impactbeoordeling kwam de Europese Commissie tot de conclusie dat er twee belangrijke elementen nodig zijn om de vergelijkbaarheid en betrouwbaarheid van een groene claim te garanderen: dat iedereen één gemeenschappelijke methode gebruikt om het effect van een product te berekenen (bijvoorbeeld de CO2-voetafdruk ervan), en een gemeenschappelijk en gratis te gebruiken databank (waarin men bijvoorbeeld het effect van de productie van één kilogram biologisch katoen kan opzoeken). Dit werd geformaliseerd in een aanbeveling over het gebruik van methoden voor het analyseren van de ecologische voetafdruk, die in december 2021 werd gepubliceerd.

De basis: een gemeenschappelijke manier om milieu-impact te meten

Om het gebruik ervan te reguleren, moest de Europese Commissie in juli 2022 met een nieuw voorstel voor een verordening komen: het Substantiating Green Claim Initiative. Deze is ten tijde van deze publicatie nog niet gekomen. Het beleid zal naar verwachting vereisen dat elk bedrijf dat wil communiceren over de impact van zijn producten, gebruikmaakt van de Product Environmental Footprint Conception-regels (PEFCR) van kleding en schoeisel, en van de door de Europese Commissie goedgekeurde databank. Na het EU-besluitvormingsproces en parlementair debat zal deze verordening naar verwachting rond 2026 in werking treden.

De wereldwijde textielindustrie, vertegenwoordigd door de Policy Hub - Circularity for Apparel and Footwear, is duidelijk voorstander van het gebruik van één enkele methode, de PEF, om de voetafdruk van een kledingstuk te berekenen. Deze methode is democratisch gestuurd, robuust, vrij te gebruiken, klaar voor schaalvergroting en transparant. Het is noodzakelijk dat de methode die merken en fabrikanten intern gebruiken om de impact van hun producten te evalueren, dezelfde is als de methode die wordt gebruikt om over hun impact te communiceren. Op dit punt kan de verordening inzake groene claims een positief effect hebben op een beter begrip van het effect van de kleding- en schoenenindustrie.

Lees het hele artikel hier.