Afval is een bedreiging voor de volksgezondheid. Een gedegen organisatie van ophalen, scheiden en verwerken is dan ook een belangrijke pijler van een gezonde samenleving. In de praktijk blijkt dit nog knap ingewikkeld. Burgers snappen vaak niet waar ze welke troep moet laten.
Ik weet niet hoe het met uw groene bak gesteld is, maar elke keer dat ik die van mij opendoe, slaat de stank me in het gezicht en komt er een wolk fruitvliegjes naar buiten. Maden en vliegen hebben mijn bak als broedplaats uitgekozen, ondanks dat ik hem altijd in de schaduw zet, altijd schoonmaak na het legen, er naast groenten- en fruitafval ook dorre bladeren, tuinafval en gemaaid gras indoe. Het is niet te voorkomen met dit weer.
Onlangs ging onze gemeente over naar een nog ambitieuzer afvalscheidingssysteem dan het voorgaande scheiden van gft, glas en later plastic. Dit systeem heetDiftaren is de nieuwste trend bij gemeenten. Burgers moeten nu toewerken naar het produceren van slechts dertig kilo restafval per persoon. Per JAAR. Daartoe wordt het restafval nu per keer dat de container aangeboden wordt (aan de straat wordt gezet) berekend aan de burger. Het restafval mag niet meer (gratis) bij de gemeentelijke afvalstraat gebracht worden. Voor het plastic, metaal en drankkartons (PMD) kregen we een derde container erbij. Daarnaast zijn er veel openbare afvalcontainers bijgekomen: voor papier, glas, luiers en incontinentiemateriaal en voor kleine huishoudelijke apparaten.
Bij flats en appartementen staan containers voor restafval en gft die op een pasje werken. Voor woningen met een tuin geldt dat ze drie containers hebben die om de beurt geleegd worden. Dat betekent dat de groene niet om de week, maar eens per drie weken geleegd wordt (dus een extra week van cumulerende stank en zich exponentieel uitbreidende vliegjes en maden erbij, hiep hoi). De grijze bak voor restafval zet je alleen aan de straat als hij vol is. Maar helaas blijken er ook bij slechts één zak in zes weken toch maden in te kruipen.
